Badacze: obiecująca terapia przeciwko COVID-19

Ich zdaniem jest to bardzo obiecujące odkrycie; sugeruje, że terapia inhibitorami proteaz, które doskonale hamują replikację wirusa, może być skutecznym sposobem walki z COVID-19.

Zakażone wirusem SARS-CoV-2 zwierzęta, które leczono deuterowanym inhibitorem proteazy, miały znacznie większą przeżywalność i mniejsze miano wirusa w płucach - ogłosili naukowcy z Kansas State University na łamach prestiżowego czasopisma "Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America" (PNAS).

Inhibitory proteazy stanowią klasę leków przeciwwirusowych, które zapobiegają replikacji wirusa poprzez selektywne wiązanie się z proteazami wirusowymi i blokowanie aktywacji białek, które są niezbędne do wytwarzania zakaźnych cząstek wirusa.

"W naszej klinice już dawniej opracowaliśmy inhibitor proteazy - o nazwie GC376 - do leczenia śmiertelnej infekcji koronawirusem u kotów - mówi prof. Yunjeong Kim, jedna z autorek badania, będąca specjalistką medycyny diagnostycznej i patobiologii. - Po pojawieniu się COVID-19 wiele grup badawczych zgłosiło, że nasz inhibitor jest równie skuteczny przeciwko koronawirusowi wywołującemu COVID-19. Placówki te rozpoczęły już prace nad opracowaniem analogicznych inhibitorów jako leków dla ludzi".

Dlatego prof. Kim wraz z kolejnym współautorem publikacji prof. Kyeong-Ok Changiem zmodyfikowali GC376 przy użyciu procesu zwanego deuteracją, aby przetestować jego skuteczność przeciwko SARS-CoV-2.

Deuteracja polega na włączaniu deuteru (ciężkiego izotopu wodoru) do cząsteczek leków.

"Okazało się, że leczenie myszy zakażonych SARS-CoV-2 deuterowanym GC376 znacznie poprawia ich przeżywalność, hamuje replikację wirusa w płucach i utratę masy ciała, co pokazuje skuteczność tego związku jako leku przeciwwirusowego" - opowiada Chang.

"Takie wyniki sugerują, że deuterowany GC376 ma doskonały potencjał do dalszego rozwoju, a metodę deuterowania można z powodzeniem wykorzystywać do tworzenia innych związków przeciwwirusowych" - dodaje.

Link do pracy źródłowej: https://doi.org/10.1073/pnas.2101555118. (PAP)

Katarzyna Czechowicz

kap/ ekr/